یونجه محصولی چند ساله است که بسته به شرایط آب و هوایی بین 6 تا 10 سال باردهی باقی می ماند. این غیر معمول نیست که حیوانات به طور مستقیم روی محصولات یونجه بین چرخش تولید بذر چرا کنند.
اکثر بذر یونجه آمریکایی تولیدی به صادرات می رود و نسبت نسبتاً کمی به سمت بذرهای جوانه زده هدایت می شود. به عنوان مثال، از 7000 تن بذر یونجه تولید شده در استرالیا، تنها 300 تن آن برای تولید جوانه استفاده می شود. در ایالات متحده، کل عملکرد سالانه 70 میلیون کیلوگرم است که تنها بخش کوچکی به تولید جوانه می‌پردازد.
اکثریت تولید یونجه در اراضی خشک، خشک و با مراکز اصلی تولید استرالیا و ایالات متحده انجام می شود. اگرچه شرایط گرم و خشک برای رشد یونجه مساعد است، اما نیاز به آبیاری غرقابی مزارع 1 تا 6 بار در سال بسته به میزان بارندگی طبیعی وجود دارد. اگر سیلاب به عوامل بیماری زا انسانی آلوده شود، منبع آشکاری از آلودگی بالقوه خواهد بود.
استفاده اصلی از علف یونجه به عنوان منبع تغذیه برای نشخوارکنندگان با حیوانات مجاز به چرای محصول از اوایل بهار تا پاییز است. اگر تولید بذر برای یک فصل تعیین‌شده مورد نیاز باشد، محصول به گل‌دهی رها می‌شود و گرده‌افشانی در حدود جولای و برداشت بذر در اوایل پاییز انجام می‌شود.
برداشت غلاف بذر یونجه عمدتاً توسط کمباین پس از مرحله برش و خشک کردن اولیه روی زمین انجام می شود. از آنجایی که بذرها نزدیک به زمین هستند، جمع آوری خاک و سایر منابع آلودگی در مرحله برداشت اجتناب ناپذیر است.
دانه ها قبل از انتقال به تمیز کردن و بسته بندی در سطل ها ذخیره می شوند. ریشه‌های یونجه باقی‌مانده در مزرعه را می‌توان قبل از سوزاندن محصول در اواخر پاییز، توسط حیوانات چرا کرد.
شاخه های جدید در بهار ظاهر می شوند، جایی که محصول می تواند دوباره برای تولید بذر مورد استفاده قرار گیرد یا به احتمال زیاد برای چرای حیوانات/تولید یونجه چرخانده شود.
همانطور که می توان استنباط کرد چندین عامل خطر ایمنی غذایی مرتبط با تولید یونجه وجود دارد. بارزترین تماس با حیوانات و همچنین آب آبیاری مزرعه است که در صورت آلودگی می تواند عوامل بیماری زا را به محصول منتقل کند.
